Bezpieczeństwo żywności jest cechą najistotniejszą dla każdego podmiotu funkcjonującego w łańcuchu żywnościowym, jest też warunkiem wstępu na rynek i w większości krajów jest prawnie gwarantowane. Zaawansowane rozwiązania w zakresie medycyny, nauk o żywności, technologii i w systemach produkcji, wdrażanie systemu HACCP oraz dobrych praktyk, mimo że bardzo użyteczne, nie jest w stanie zapobiec zagrożeniom bezpieczeństwa żywności, szczególnie tym, które zależą od czynnika ludzkiego. Nieodpowiednie zachowanie pracowników, nieprzestrzeganie określonych praktyk, procedur standardów czy wartości jest postrzegane jako dowód braku kultury bezpieczeństwa żywności. Celem artykułu jest przedstawienie propozycji metodyki pomiaru i oceny kultury bezpieczeństwa żywności na przykładzie dwóch spożywczych przedsiębiorstw produkcyjnych, funkcjonujących w Polsce. Zastosowana metoda polegała na 15 aspektach kultury bezpieczeństwa, skategoryzowanych według 6 elementów. Metoda umożliwiła zidentyfikowanie poziomu kultury bezpieczeństwa w poszczególnych jej elementach, jak i poziomu ogólnego, ocenionego w wyniku badania jako wyróżniający. Metoda może być rekomendowana do zastosowania przez inne organizacje przemysłu spożywczego.