Głóg należy do roślin o dużej zawartości związków biologicznie czynnych, których stężenie w gotowym wyciągu zależy między innymi od zastosowanych parametrów ekstrakcji. Celem pracy była optymalizacja warunków ekstrakcji (temperatury, czasu i stężenia rozpuszczalników) zapewniających osiągnięcie jak największego potencjału przeciwutleniającego preparatów otrzymanych z  liofilizowanych części anatomicznych głogu (Crataegus × macrocarpa L.) – z kwiatów, liści i owoców. Ekstrakcję prowadzono w temp. 20 ± 2 ºC przy użyciu trzech rozpuszczalników, w dwóch  stężeniach każdy, w ciągu 2 i 24 h. Porównano również efektywność ekstrakcji wspomaganej działaniem ultradźwięków. Potencjał przeciwutleniający określono metodami: ABTS^•+, DPPH^•, FRAP i CUPRAC oraz za pomocą testu mocy redukującej. Dodatkowo oznaczono zawartość polifenoli i flawonoidów. W uzyskaniu wyciągów z kwiatów głogu najbardziej skuteczna okazała się  24-godzinna ekstrakcja 70-procentowym acetonem z dodatkiem 1-procentowego kwasu mrówkowego. Ekstrakty te charakteryzowały się najwyższymi wartościami potencjału  przeciwutleniającego ABTS^•+, CUPRAC i FRAP. Z kolei w wyciągach z owoców, jak i liści głogu najwyższy potencjał przeciwutleniający stwierdzono po 24-godzinnej ekstrakcji wspomaganej  dwukrotnym działaniem ultradźwięków. Najwyższe wartości określanego potencjału wyciągów z owoców głogu ekstrahowanych 50-procentowym acetonem uzyskano po zastosowaniu metody  ABTS^•+ i CUPRAC, natomiast w ekstraktach z liści głogu – po zastosowaniu metody DPPH^•, CUPRAC oraz testu mocy redukującej. Pod względem potencjału przeciwutleniającego najbardziej  efektywnym rozpuszczalnikiem do ekstrakcji liofilizatów z głogu jest 70-procentowy roztwór acetonowo-wodny, wspomagany ultradźwiękami bądź 1-procentowym kwasem mrówkowym.