Gałeczki skrobiowe wydzielono z dojrzałych ziaren 9 próbek amarantusa i 4 próbek Chenopodium quinoa. Za pomocą zwykłej chromatografii żelowej (GPC) skrobi pozbawionej odgałęzień za pomocą izoamylazy z Pseudomonas stwierdzono, że skrobia amarantusowa zawiera od 0 do 28% amylozy. W skrobi z quinoa znaleziono 25 do 27% amylozy. Stosunek liczby łańcuchów krótkich do łańcuchów długich w amylopektynie wynosił dla tych skrobi od 2,2 do 3,3 i był nieco niższy niż dla zwykłej skrobi kukurydzianej. Materiał pozbawiony odgałęzień za pomocą izoamylazy rozdzielono za pomocą wysokosprawnej chromatografii cieczowej (HPLC) z refraktometrem różnicowym (RI) i niskokątowym fotometrem laserowym światła rozproszonego (LALLS) jako detektorami oraz za pomocą wysokorozdzielczej chromatografii jionowymiennej z amperometrycznym detektorem pulsacyjnym (HPAEC-PAD). Stwierdziliśmy, że amylopektyny z amarantusa i z quinoa miały więcej długich łańcuchów B i mniej krótkich łańcuchów aniżeli amylopektyna ze skrobi kukurydzianej woskowej. Jednakże, miały one więcej łańcuchów krótkich o stopniu polimeryzacji (DP) od 6 do 12. W porównaniu ze zwykłą skrobią kukurydzianą skrobie amarantusowe miały nieco wyższą temperaturę kleikowania (T₀, T_p i T_c) i mniejsze ciepła kleikowania (ΔΗ) zmierzone różnicowym kalorymetrem skanningowym (DSC). Skrobia z quinoa miała niższe T₀, T_p i T_c i mniejsze ΔΗ. Gałeczki skrobi z amarantusa i z quinoa były trawione przez amylazę szybciej niż gałeczki zwykłej skrobi kukurydzianej.