Celem pracy było określenie właściwości preparatów skrobi uzyskanych w wyniku zastosowania modyfikacji chemicznych i następnie prażenia. Preparaty skrobi uzyskano przez wysycanie kationami żelaza(III), ogrzewanie z glicyną lub estryfikowanie fosforanami. Działając na skrobię ziemniaczaną wymienionymi czynnikami uzyskano modyfikaty skrobiowe o odmiennych właściwościach od skrobi naturalnej. Skrobia wysycana cytrynianem żelaza charakteryzowała się wyższą lepkością 1% kleików oraz silniejszym pęcznieniem gałeczek od skrobi naturalnej i od skrobi wysycanej chlorkiem żelaza(III). Poddanie fosforanu monoskrobiowego dodatkowemu prażeniu powodowało wzrost lepkości 1% kleiku, rozpuszczalności w wodzie na zimno oraz wodochłonności. Wszystkie modyfikaty skrobi, poza fosforanem monoskrobiowym, w wyniku poddania prażeniu odznaczały się podwyższoną rozpuszczalnością w wodzie, zmniejszoną lepkością 1% kleików oraz obniżonym ciepłem przemiany fazowej. Skrobia wysycana chlorkiem żelaza(III) oraz fosforan monoskrobiowy poddane dodatkowemu prażeniu charakteryzowały się najniższą wśród przebadanych preparatów podatnością na działanie enzymów amylolitycznych.