Celem pracy było zbadanie wpływu temperatury obróbki cieplnej (100 < T_oc < 130, 30 minut) w trakcie żelatynizacji kleików ze skrobi kukurydzianej (C = 5 % w/w) i dodatku (5 %) białek mlecznych (pełne białko mleka, kazeinian sodowy, izolat białka serwatkowego) na lepkość (w zakresie prędkości ścinania od 0.1 do 100 s^-1), własności tiksotropowe kleików w temperaturze 60°C i 25°C oraz na strukturę mikroskopową otrzymanych z nich żeli. Lepkość kleików ze skrobi kukurydzianej (5 %) z dodatkiem (5 %) lub bez dodatku białek mlecznych spada ze wzrostem prędkości ścinania. Zwiększenie T_oc ze 100°C do 130°C powoduje bardzo istotną obniżkę lepkości kleików mierzonej w temperaturze 60°C. Kleiki skrobiowe z dodatkiem 5% pełnego białka mlecznego wykazywały maksymalną lepkość dla T_oc = 105°C do 115°C. Natomiast z dodatkiem kazeinianu sodu wykazywały one minimalną lepkość przy T_oc = 110°C. Przy dodatku białek serwatkowych lepkość zwiększała się wraz ze wzrostem T_oc. Najwyższe własności tiksotropowe wykazywały kleiki skrobiowe bez dodatku białek mlecznych zaś najniższe z dodatkiem kazeinianu sodu. Żel ze skrobi kukurydzianej jest zbudowany z napęczniałych ziarenek (10-30 μm) charakteryzujących się strukturą włóknistą. Włókienka o grubości 0.1-0.2 μm zbudowane prawdopodobnie z amylozy mają długość rzędu kilkunasu do kilkudziesięciu μm i łączą sąsiadujące ziarenka skrobi. Przy dodatku kazeinianu sodu struktura ziarenek staje się gąbczasta oraz znikają połączenia międzyziarnowe. W żelu z dodatkiem białek serwatkowych ziarenka skrobiowe są zatopione w gąbczastej strukturze skoagulowanego białka.