Dokonano przeglądu badań nad fizykochemicznymi właściwościami i strukturą cząsteczkową skrobi tajwańskich i odniesiono wyniki tych badań do smakowitości gotowanego ryżu. Aby wyjaśnić związek pomiędzy strukturą cząsteczkową skrobi a smakowitością poza takimi zwykłymi wskaźnikami jak parametry charakterystyki kleikowania Brabendera, konsystencją żelu i właściwościami sensorycznymi wzięto pod uwagę parametry z dynamicznych pomiarów Teologicznych. Próbki skrobi wyodrębniono z 9 odmian ryżu indica, 9 odmian japonica i 4 skrobi woskowych. Średni stopień polimeryzacji (DP_n) ich cząsteczek amylopektyny układał się w szeregu japonica_> woskowa > indica, podczas gdy średnia długość łańcucha (CL) i średnia zewnętrzna długość łańcucha (ECL) malały w szeregu indica > woskowa > japonica. Amyloektyna z odmian indica, szczeg/ólnie ze skrobi wysokoamyłozowych (AC > 26%) maiły większy udział łańcuchów długich niż  amylopektyna z pozostałych odmian. Natomiast dla amylozy, DP_n i CL wysokocząsteczkowych podfrakcji są nieco wyższe w przypadku odmian indica niż odmian japonica. Ogólnie, parametry charakterystyki kleikowania dla mąk ryżowych dobrze korelują z pozorną zawartością amylozy, AC, GC i sensoryczną kohezyjnością oraz skleikowatością gotowanego zmielonego ryżu. Jednak mąki o AC 0-21% podobnie kleikowały i a ich żele miały podobną miękkości. Dynamiczne pomiary lepkości lepiej pokazują, że różne rodzaje skrobi mają swe indywidualne charakterystyki Teologiczne w czasie kleikowania i retrogradacji. Zależą one przede wszystkim od AC i struktury cząsteczkowej amylopektyny, a mniej od struktury amylozy. Chociaż AC powszechnie uważa się za wyznacznik smakowitości gotowanego ryżu struktury cząsteczkowa i gałeczkowa wciąż w istotny sposób wpływają na fizyczne i właściwości układów skrobiowych z gotowanego ryżu i pasty ryżowej.