Materiał badawczy stanowiły mięśnie piersiowe (pectoralis superficialis) indorów Big 6 ubijanych w warunkach przemysłowych. Pomiaru jasności barwy (L*) dokonywano od strony wewnętrznej (od kości) 24 h post mortem. Dokonano klasyfikacji mięśni na trzy grupy wg współrzędnej jasności: L* < 40 (I), L* 40 ≤ L* < 46 (II) i L* ≥ 46 (III). Wykazano zróżnicowanie jakości mięśni pod względem wybranych wyróżników właściwości funkcjonalnych białek. Najniższą rozpuszczalność białek ogółem (20,29 g/100 g) i sarkoplazmatycznych (7,85 g/100 g) stwierdzono w grupie mięśni, których współrzędna trójchromatyczna kształtowała się na poziomie L* ≥ 46 w porównaniu z pozostałymi grupami mięśni. Mię­śnie najciemniejsze (L*₂₄ < 40) charakteryzowały się najniższym współczynnikiem niestabilności emulsji (odpowiednio w I, II i III grupie: W_n = 33,21 cm³/100 g, 38,72 cm³/100 g, 42,28 cm³/100 g). Zdolności żelujące homogenatów w grupie mięśni o L* < 40 były wyższe w porównaniu z mięśniami z pozostałych dwóch przedziałów jasności.