Badaniom porównawczym poddano 14 próbek różnych sortymentów krajowych i zagranicznych płatków zbożowych. Analizowano krajowe płatki owsiane (błyskawiczne, ekologiczne, górskie, zwykłe), płatki zwykłe produkowane z ziarna różnych zbóż (owsiane, jęczmienne, jaglane z prosa, pszenne, orkiszowe, żytnie, gryczane) oraz płatki owsiane zwykłe wyprodukowane w różnych krajach (angielskie, niemieckie, polskie, słowackie, szwedzkie). Określono barwę płatków przy użyciu spektrofotometru odbiciowego raz ich wodochłonność metodą odciekową i wirówkową. Porównawczą analizę sensoryczną płatków surowych i gotowanych wykonano metodą punktową (maksymalnie 100 pkt w ocenie). Pod względem cech fizycznych badane płatki były mało zróżnicowane. Dotyczyło to głównie barwy produktu. Najjaśniejszą barwą charakteryzowały się płatki jaglane, a najciemniejszą – pszenne i orkiszowe. Bez względu na zastosowaną metodę wodochłonność większości próbek zawierała się w granicach od ok. 100 g do ponad 200 g na 100 g płatków. Jedynie wodochłonność płatków gryczanych, oznaczona metodą wirówkową, wynosiła ponad 400 g/100 g produktu. W analizie sensorycznej wszystkie badane płatki uzyskały oceną ogólną powyżej 50/100 pkt. Wyniki tej oceny były statystycznie istotnie zróżnicowane. Najwyższą akceptację sensoryczną (według liczby punktów) uzyskały płatki owsiane zwykłe produkcji polskiej, słowackiej i angielskiej, a najniższą – jaglane, pszenne (w tym orkiszowe) i żytnie. Na wyniki ogólnej oceny sensorycznej w dużym stopniu wpłynęła wielkość płatków surowych oraz oceny cech płatków ugotowanych, tj. odczucie w ustach oraz kształt.