Sucha masa ziemniaków pochodziła z bulw trzech odmian zebranych w różnych okresach ich wzrostu. Fizykochemiczne właściwości suchej masy obejmowały oznaczenie zawartości skrobi i białek, właściwości termiczne (DSC) i reologiczne właściwości kleików (RVA). Zawartość suchej masy w bulwach ziemniaków wzrastała do pewnego poziomu, a potem w miarę opóźniania zbioru obniżała się. Odmiana Superior cechowała się najniższą zawartością suchej masy i najwyższą zawartością białek w porównaniu z ziemniakami odmian Snowder i Shepody. Entalpia kleikowania i temperatura suchej masy zmieniały się w miarę wzrostu, w różny sposób specyficzny w poszczególnych odmianach. Niedojrzałe bulwy (wczesny zbiór) dawały materiał o najwyższej temperaturze kleikowania i najłatwiejszej retrogradacji co wskazywało, że struktura molekularna skrobi ma istotny wpływ na funkcjonalne właściwości suchej masy. Odmiana ziemniaków i czas ich zbioru mogą mieć wpływ na jakość ziemniaków spożywczych i przemysłowych.