Nowe skrobie odporne otrzymano przez fizykochemiczną modyfikację skrobi ziemniaczanej, tapiokowej, kukurydzianej i pszennej. Nowe preparaty zawierały odpowiednio 30,84%; 18,34%; 25,48% i 26,34% skrobi odpornej według oznaczeń metodą Champa. Zbadano reologiczne właściwości tych próbek metodą Brabendera, i ich budowę metodą rentgenografii proszkowej i elektronowym mikroskopem skanningowym. Stwierdzono, że wszystkie preparaty skrobi odpornej miały niższą temperaturę kleikowania w porównaniu ze skrobiami natywnymi. Mikroskopia wykazała, że preparaty skrobi odpornej dyspergowały w wodzie trudniej od skrobi natywnej, dyspersja zależała od zawartości amylosy w danym preparacie. Mikroskopia elektronowa pokazała, że skrobie odporne przypominały swą budową skrobie wstępnie skleikowaną (suszoną w bębnach lub ekstrudowaną). Badania rentgenowskie wykazały, że wszystkie preparaty uzyskane ze skrobi roślin bulwiastych i zbożowych należały do krystalograficznego typu B charakterystycznego dla skrobi z roślin bulwiastych.