Próby soku dyfuzyjnego o różnej jakości poddano ultrafiltracji w skali laboratoryjnej za pomoc membran z azotanu celulozy (CN) i polichlorku winylu (PCV). W sokach dyfuzyjnych i uzyskanych filtratach oznaczono zawartość: suchej substancji, sacharozy, cukrów redukujących oraz azotu a–aminokwasowego, a także lepkość. Obliczono czystość soków i efekt oczyszczania. Stwierdzono, że w wyniku ultrafiltracji soków, za pomoc membran z azotanu celulozy (CN) i polichlorku winylu (PCV) zawartość sacharozy i cukrów redukujących nie zmieniła się. Soki po ultrafiltracji charakteryzowały się mniejszą zawartością azotu a-aminokwasowego niż soki dyfuzyjne, przy czym filtracja przez membranę CN umożliwiła oddzielenie tych substancji w większym stopniu niż filtracja przez membranę PCV. Lepkość soków po filtracji była mniejsza w zakresie 0,7–1,8 mPa⋅s (membrana CN) i 0,5–1,7 mPa⋅s (membrana PCV) i była zbliżona do lepkości czystych roztworów sacharozy o podobnym stężeniu. Membrana PCV charakteryzowała się większym strumieniem permeatu, zwłaszcza w początkowej fazie filtracji, niż membrana CN. Im większa była czystość i mniejsza lepkość soku dyfuzyjnego, tym strumień permeatu był większy. Zastosowanie filtracji membranowej umożliwiło oczyszczenie soków o złej jakości, co w warunkach przemysłowych jest najczęściej niemożliwe. Soki otrzymane po filtracji przez membranę z azotanu celulozy charakteryzowały się lepszą jakością niż soki po filtracji przez membranę z polichlorku winylu.