W pracy zastosowano technikę chromatografii jonowej do oznaczania zawartości mio-inozytolu w roślinnych komponentach pasz, jako alternatywę testu mikrobiologicznego. Materiał badawczy stanowiły: pszenica, kukurydza i soja niemodyfikowane oraz odmiany GMO, a także przygotowane na ich bazie mieszanki paszowe. Oznaczono inozytol: całkowity, wolny oraz uwolniony w procesie in vitro, symulującym przewód pokarmowy drobiu. Mio-inozytol został rozdzielony w wysokosprawnej kolumnie anionowymiennej CarboPack PA100 i oznaczony w trybie pulsacyjnej detekcji amperometrycznej (ang. high performance anion-exchange chromatography with pulse amperometric detection, HPAEC–PAD). Całkowity inozytol oznaczony techniką HPAEC–PAD kształtował się na poziomie od 2572 µg/g (pasza kukurydziano-sojowa) do 3667 µg/g (kukurydza). Otrzymane dane były porównywalne z testem mikrobiologicznym tylko w przypadku śruty sojowej, zarówno w formie niemodyfikowanej, jak i GMO (odpowiednio: 2392 i 2636 µg/g). W odniesieniu do pozostałych komponentów pasz wyniki uzyskane za pomocą techniki HPAEC–PAD były wyższe od rezultatów testu mikrobiologicznego, średnio o 30 – 50 %. Korelacja pomiędzy obiema metodami w zakresie stężeń 0,1-100 μg/ml była najwyższa w przypadku analizy mio-inozytolu uwolnionego w procedurze trawienia in vitro (r = 0,88). W pozostałych przypadkach, w teście mikrobiologicznym uzyskiwano systematycznie niższe wyniki, ponieważ uwolnienie całkowitego inozytolu przez kwaśną hydrolizę było niepełne i testowy mikroorganizm S.cerevisiae ATCC 9080 nie mógł wykorzystać do wzrostu monofosforanu inozytolu. Inna możliwość to efekt dużej zawartości aminokwasów hydrofobowych w komponentach pasz zawierających soję, które mogą interferować z systemem pulsacyjnej detekcji amperometrycznej.