Badania nad rodnikowym, termicznym rozkładem 11 odmian skrobi wykazały, że spośród skrobi z amarantusa, tapioki, owsa, kukurydzy, kukurydzy woskowej, żyta, triticale, dwu odmian skrobi ziemniaczanej i dwu odmian skrobi pszennej skrobia owsiana jest najmniej trwała, a skrobia kukurydziana woskowa jest najtrwalsza. Trwałość określono na podstawie liczby wolnych rodników wykazanych widmami EPR. Rodniki te były bardzo trwałe w kontakcie z powietrzem, wodą i alkoholem, którymi ekstrahowano powstające w trakcie termolizy dekstryny. Symulacja widm EPR dla 12 rodników gliukozy-lowych i porównanie tych widm z widmem doświadczalnym doprowadziły do wniosku, że za trwałość rodników odpowiada delokalizacja niesparowanych spinów oraz osłony sferyczne. W celu przygotowania nowych dekstryn o podwyższonej zdolności wiązania wody i obniżonej rozpuszczalności w wodzie termolizowano skrobię pod azotem, dwutlenkiem węgla, w amoniaku i siarkowodorem. Badano też sieciowanie skrobi formaldehydem, karboksyamidami i estrami przez ogrzewanie mieszanin reakcyjnych w polu mikrofalowym.