Celem pracy było określenie wpływu zróżnicowanej zawartości białka, tłuszczu oraz hydrokoloidów w farszu, na wybrane wyróżniki tekstury drobno rozdrobnionych kiełbas parzonych. Stwierdzono, że wartości większości oznaczanych instrumentalnie parametrów Teologicznych kiełbas rosną wraz ze wzrostem udziału białka i hydrokoloidów w farszu, natomiast maleją w miarę  zwiększania zawartości tłuszczu w składzie recepturowym. W obu analizowanych wariantach kiełbas obniżenie udziału tłuszczu w farszu poniżej 20% powodowało pogorszenie właściwości reologicznych finalnych wyrobów. Z powodu nadmiernego zwiększenia twardości oraz pogorszenia stopnia teksturalnego związania wyrobów, nieuzasadnione jest również zwiększenie dawki hydrokoloidów powyżej 0,8 % ich udziału w farszu.