Skrobię ziemniaczaną naturalną, acetylowaną i utlenioną poddano procesom kompleksowania z kopolimerem etylenu z kwasem akrylowym i ekstruzji w różnych wariantach, a następnie łączono z polietylenem i sporządzano folie. Rodzaj stosowanej skrobi wpływał na stopień degradacji folii pod wpływem rozpuszczania w wodzie i działania α-amylazy. Folie sporządzone z polietylenu i kompozytu skrobi charakteryzowały się wyższą wytrzymałością na rozciąganie i mniejszym wydłużeniem przy zerwaniu niż folie sporządzone w analogicznych warunkach z polietylenu i skrobi poddanej tylko procesowi ekstruzji.