Zbadano strukturę i właściwości skrobi wydzielonych z ryżu japońskiego i innych odmian botanicznych roślin. Pozorna zawartość amylozy w nich została określona przez pomiar intensywności widm absorpcyjnych kompleksów z jodem skrobi, przed i po amylolizie, pozbawiającej amylopektynę odgałęzień (izoamylaza). Za pomocą HPLC ustalono rozkład długości łańcuchów bocznych amylopektyny a następnie, posługując się wysokorozdzielczą chromatografią anionowymienną z pulsacyjną detekcją amperometryczną (HPAEC-PAD), porównano ten rozkład z rozkładem w innych odmianach botanicznych skrobi przed i po amylolizie. Właściwości termiczne określono za pomocą skanningowej kalorymetrii różnicowej (DSC). Stwierdzono, że ze względu na rozkład długości łańcuchów amylopektynowych japońską skrobię ryżową można podzielić na 5 grup. Skrobie Akenohoshi, I-taiminori, Tashukei 431 i Kenkei 2064, miały dłuższe łańcuchy boczne w amylopektynie niż inne skrobie. Te cztery skrobie kleikowały przy wyższych temperaturach. Zmiany entalpii kleikowania tych czterech skrobi po zretrogradowaniu były wyższe niż dla innych skrobi. Stosunek długości łańcuchów bocznych zawierających 6 i 12 jednostek glukozowych w odgałęzieniach w skrobiach, z chinoi, jęczmienia, gryki, rzodkwi japońskiej i tulipana był wyższy, a temperatury kleikowania niższe niż w przypadku innych skrobi. Stosunek liczby takich łańcuchów dla wysokoamylozowych skrobi kukurydzianych był niższy, a temperatury ich kleikowania, były wyższe niż te dla poprzednio wymienionej grupy skrobi.