Celem niniejszej pracy była ocena przydatności pomiaru przewodnictwa elektrycznego określanego w różnym terminie post mortem w diagnozowaniu cech jakości mięsa wieprzowego na różnych grupach genetycznych zwierząt. Uzyskane stosunkowo wysokie bądź wysokie, potwierdzone statystycznie współ­czynniki korelacji między przewodnictwem elektrycznym a cechami jakości mięsa różnych grup zwierząt świadczą o przydatności pomiaru tego parametru w diagnozowaniu jakości mięsa wieprzowego, szczególnie w grupie zwierząt z genetycznymi predyspozycjami do wytwarzania mięsa PSE (linia 890). Stwierdzona największa liczba statystycznie istotnych współczynników korelacji między wartością LF po 120 min od uboju a analizowanymi cechami, w tym wyciekiem naturalnym i zdolnością utrzymywania wody własnej, wśród zwierząt wolnych od gertu HALⁿ (L, LxD, LxY) świadczy o możliwości różnicowania jakości mięsa uznanego za normalne dla potrzeb przetwórstwa mięsnego.