Zbadano strukturę oraz właściwości fizykochemiczne i użytkowe drobnoziarnistej skrobi ziemniaczanej (SGPS), wyprodukowanej w Wielkopolskim Przedsiębiorstwie Przemysłu Ziemniaczanego w toku kampanii ziemniaczanej w roku 1999. SGPS użyto jako surowca do laboratoryjnej syntezy wybranych spożywczych i niespożywczych skrobi modyfikowanych, produkowanych przez polskie zakłady ziemniaczane. Otrzymane preparaty były porównywane z produktami handlowymi: spożywczymi skrobiami modyfikowanymi E 1403, E 1404, E 1412, E 1414 i E 1422 oraz z dwoma preparatami stosowanymi w przemyśle papierniczym – skrobią utlenioną do powierzchniowego zaklejania papieru oraz klejem do produkcji tektury falistej. Badane preparaty poddano analizie chemicznej, określono ich właściwości reologiczne, a także przebadano strukturę krystaliczną i mikroskopową. Określono ponadto parametry tekstury a także wybrane, specyficzne właściwości użytkowe preparatów dla przemysłu papierniczego. Stwierdzono, że SGPS zawiera podobne ilości popiołu i włókna surowego jak standardowa skrobia ziemniaczana, podobne właściwości reologiczne, ale niższą krystaliczność względną. Ze względu na swe unikalne właściwości fizykochemiczne, SGPS może być zalecana do produkcji kleju do tektury falistej. Reaktywność SGPS w stosunku do podchlorynu sodu jest niższa niż skrobi standardowej, natomiast w stosunku do trimetafosforanu sodu – wyższa. Parametry tekstury spożywczych skrobi modyfikowanych, otrzymanych z SGPS jako surowca, różnią się znacznie od standardowych odpowiedników. Stwarza to możliwość produkcji całej gamy nowych produktów dla przemysłu spożywczego.