Celem pracy było oznaczenie zawartości selenu w wybranych tkankach koni rzeźnych oraz określenie jej zmienności w zależności od wieku i płci zwierząt. Materiał do badań stanowiły trzy mięśnie oraz narządy wewnętrzne (nerki, płuca i wątroba) pochodzące ze 117 tusz koni rzeźnych zakwalifikowanych do drugiej klasy jakościowej. W doborze materiału doświadczalnego uwzględniono zwierzęta obu płci oraz dwie grupy wiekowe: konie młode (od 6 do 18 miesięcy) i stare (od 10 do 13 lat). Pobrane próbki po wstępnym przygotowaniu poddano  mineralizacji. Zawartość selenu w uzyskanych mineralizatach oznaczono przy użyciu spektrometru absorpcji atomowej ze wzbudzeniem elektrotermicznym i deuterową korekcją tła Zeeman, Spektra 220Z firmy Varian. Wykazano statystycznie istotne (p ≤ 0,01) różnice zawartości selenu pomiędzy wszystkimi badanymi tkankami. Najwięcej selenu stwierdzono w nerkach (0,487 ppm), istotnie (p ≤ 0,01) mniejszą zawartość tego pierwiastka oznaczono w wątrobie (0,177 ppm), a jeszcze mniejszą – w płucach (0,062 ppm). Najmniej badanego pierwiastka było w tkance mięśniowej (0,039 ppm). Uwzględniając wiek koni, w nerkach i mięśniach zwierząt młodych wykazano  statystycznie większą (p≤0,01) zawartość selenu. Płeć miała niewielki wpływ na zawartość selenu zarówno w narządach wewnętrznych, jak i w mięśniach. Istotne (p ≤ 0,01) różnice dotyczyły jedynie nerek. Z trzech badanych mięśni najwięcej selenu oznaczono w mięśniu nadgrzebieniowym (m. supraspinatus), a nieznacznie mniej, ale w wymiarze statystycznie istotnym (p ≤ 0,01), w mięśniach: najdłuższym (m. longissimus pars thoracis) i półbłoniastym (m. semimembranosus). Różnice te dotyczyły jedynie mięśni zwierząt młodych. W grupie tej stwierdzono także istotne (p ≤ 0,01) różnice pod względem zawartości selenu w zależności od rodzaju mięśnia i płci. Najmniej selenu zawierały mięśnie zwierząt powyżej 10. roku życia. W tej grupie zwierząt nie wykazano istotnych (p ≤ 0,01) różnic  pomiędzy badanymi mięśniami, a także nie wykazano istotnego wpływu płci na zawartość selenu.